I'm writing just to let you know I'm still alive..
De diehard Good Charlottefan zal me nu haten, omdat ik een stukje uit het nummer "Emotionless" echt totaal volkomen uit z'n verband heb gerukt. Maar the truth is dat dit nummer meer op mij slaat dan je zou denken. Mijn vader wil me sinds twaalf jaar geleden niet meer zien, dus in fact ben ik ook een soort van in de steek gelaten door hem. Na die twaalf jaar hoeft het van mij dan ook niet meer, dat dan weer wel.. Ik koester ook niet zozeer boosheid en al helemaal geen haat.
En dan is er nog the tattooed body. Es ist wunderbahr, maar dat klopt sinds een weekje ook. Hoe, wat en waar blijft nog even een verrassing. Mijn tattoo wordt nu hij geneest met de dag mooier, dus op een dag wil ik jullie verrassen met een foto zo amazing dat je hem nooit meer vergeet. Voor nu alleen een horrorverhaal..
Hoe tatoeëren nou eigenlijk aanvoelt? Iedereen die zegt dat het niet te beschrijven is, heeft gelijk. Men maakt als het ware een soort schaafwond in je huid, en dat gevoel is ook werkelijk nergens mee te schrijven. In het begin voelt het irritant, licht pijnlijk, maar hoe langer het duurt, hoe bozer je huid wordt. Na bijna drie uur lag ik al mijn spieren te verkrampen, knoerdhard te rillen en te beven en had ik pijn. Ik wist dat het bijna klaar was, maar trok het echt niet meer.. Toen we een korte pauze inlasten, was het kunstwerk af. Het resultaat was totally worth it, maar je moet het maar kunnen.
Well, dat was het voor vandaag. Enjoy the sun of wacht in spanning op het aanzicht van mijn prachtige tat (al kan dat nog even duren).
